Lorelay – Heinrich Heine (Haynriş Hayne) Çeviren: Yaşar Atan 

LORELAY

Bilmiyorum nedendir,

Bir can sıkıntısı işte…

Ve geçmiş zamanlardan bir efsane,

Kovsam da gitmiyor,

Gelip oturmuş içime.

Gene akşam oluyor hafiften,

Durgun mu durgun akıyor Rhin Nehri,

Doruklarda batan güneş de,

Aydınlatıyor ışıl ışıl tepeleri.

Ve karşıdaki dağın doruklarına,

Oturmuş işte efsanedeki o dilber…

Işıl ışıl parlıyor altın takıları,

Arada bir yanıyor, bir sönüyor.

Altın saçlarını da tarıyor habire

Ve tutturmuş bir ezgi gönlünce…

Ta karşı sahillerde bile dinleniyor,

Güçlü mü güçlü sesi öylesine.

Ve kürek çekerken bir balıkçı,

Birden düğümleniyor yüreğinde bir acı,

Gözleri dalıp gidiyor dağlara

Görmez oluyor artık kıyıları.

Sanırım çabuk bitirmek için işi,

Yutuverdi balıkçıyı dalgalar!

Ve durup dururken Lorelay’ın ezgisi,

Neler etti böyle bir akşam vakti.

                               Heinrich Heine (Haynriş Hayne)

Çeviren: Yaşar Atan